WZROST POCZUCIA KONTROLI
Refleksyjność daje na ogół, choć nie zawsze, wzrost poczucia kontroli. Refleksyjne rozpatrywanie przejawów naszej bezradności nie dawałoby wzrostu poczucia kontroli. Wszelako bezrefleksyjne przyjęcie poczucia bezradności za nieuniknione może być jeszcze gorsze. Ponieważ jednak jest to przykre, ludzie zastanawiają się nad tym negatywnym kontekstem o tyle tylko, o ile jest to konieczne. Kontrola i refleksyjność pozostają we wzajemnej interakcyjnej zależności. Rezultatem poczucia kontroli jest częstsze podejmowanie ryzyka (np. Langer, 1975). Podejmowanie ryzyka jest na pewno refleksyjne. Jednostka refleksyjna więcej dostrzega w swoim otoczeniu. Otwartość ta pozwala jej zauważać możliwości kontroli, które osoba bezrefleksyjna może przegapić (patrz Alexander i współaut., 1988).W eksperymencie Langer i Rodin (1976) zachęcano i dostarczano okazji do podejmowania decyzji oddając badanym pod opiekę rośliny.Z grupą kontrolną postępowano tak samo, tyle że komunikując się z badanymi podkreślano raczej ich zależność od personelu niż ich samodzielność. Rezultat był taki, że grupa podejmująca decyzje była szczęśliwsza, wykazywała się większą gotowością i aktywnością niż grupa kontrolna. Członkowie grupy eksperymentalnej również dłużej żyli. Po upływie 18 miesięcy okazało się, że w grupie tej zmarło 15% osób, podczas gdy w grupie kontrolnej 30% (Rodin, Langer, 1977).
