ŚMIERĆ PSYCHOLOGICZNA

0
224
Rate this post

ŚMIERĆ PSYCHOLOGICZNA

Fakt śmierci psychologicznej nie jest niczym nowym (patrz np. Seligman, 1975). Odkryciem jest tu pewien mechanizm poznawczy, który może prowadzić do zgonu. Te same czynniki psychologiczne, które oddziałując na siebie wzajemnie prowadzą do bezrefleksyjności (np. depresja, brak poczucia kontroli, bardzo niska samoocena), mogą powodować choroby czy przedwczesny zgon. Na przykład możliwa jest wprawdzie depresja refleksyjna, jednak w stanie depresji często wycofujemy się w sytuacje znane i dalekie od podejmowania ryzyka. Znane jest bezpieczne. Jednakże unikanie nieprzewidzianych zdarzeń nie daje okazji do refleksyjności, która, jak wierzymy, ma zasadnicze znaczenie dla utrzymania się przy życiu. Zatrzymajmy się przy ostatnich pracach Pennebakera i jego współpracowników. Pennebaker i Hoover (1985) stwierdzili, że jeśli ludziom zdarzają się traumatyczne doświadczenia seksualne, mają oni tendencję zachowywania tych doświadczeń dla siebie. Konsekwencją tego zahamowania były problemy zdrowotne. Pennebaker i 0’Heeron (1984) stwierdzili, że śmierć współmałżonka częściej stawała się przyczyną choroby u osób, które nie zwierzyły się innym z tego przeżycia. Zwierzenie się pomaga ludziom w ustrukturalizowaniu myślenia o wydarzeniu (Meichenbaum, 1977) lub zrozumieniu czegoś, co wywołało uraz (Silver, Wortman, 1980). Te obydwa procesy są refleksyjne. Każda nowa myśl, bez względu na jej treść, jeżeli jest dla podmiotu myślą samopodtrzymującą, powinna przynieść korzyści fizjologiczne.