BEZREFLEKSYJNOŚĆ A POZIOM WYKONANIA
Początkowo posłużyliśmy się paradygmatem spełniania próśb lub poleceń chcąc stwierdzić, czy ludzie będą przetwarzać więcej niż minimum z dostarczanych im informacji. Okazało się, że poprzestawali na minimum, chyba że przysługa, o jaką byli proszeni, była poważna (patrz Langer, Blank, Chanowitz, 1978; Folkes, 1984; Langer, Chano- witz, Blank, 1985). Ten pierwszy zestaw eksperymentów nie wykazał żadnych osłabiających skutków bezrefleksyjności. Tym niemniej skutki te stały się głównym tematem wszystkich następnych studiów na ten temat. Przede wszystkim sprawdziliśmy same sytuacje eksperymentalne. Założyliśmy, że przynajmniej w niektórych eksperymentach badani, których zachowanie potwierdzało hipotezy psychologów społecznych, skorzystali z pewnych wskazówek celowo dostarczonych przez eksperymentatorów. Wskazówki te sugerowały działanie, co umożliwiało postępowanie bezrefleksyjne. W badaniu, które miało zweryfikować tę hipotezę, wykorzystaliśmy popularny paradygmat Ascha i Kelleya „serdeczny—chłodny”. Badani słuchali mówcy, o którym powiedziano im, że jest serdeczny albo chłodny. Asch i Kelley przewidywali, że etykieta ta będzie miała wpływ na badanych. W naszym badaniu stwierdziliśmy, że ci, którzy ulegli wpływowi etykiety i odebrali mówcę jako odpowiednio serdecznego lub chłodnego, niewiele przyswoili sobie z tego, co mówca rzeczywiście powiedział (Langer, Newman, 1979). Wyglądało na to, że reagują bezrefleksyjnie.
